W polskiej tradycji świątecznej miesiąc luty upływał dawniej pod znakiem świąt religijnych oraz uroczystości wotywnych. 2 lutego obchodzimy święto Ofiarowania Pańskiego, które kończy okres Bożego Narodzenia. W liturgii greckiej nosi ono nazwę Hypapante tj. „uroczyste spotkanie” rozumiane jako spotkanie Starego Przymierza z Nowym, czyli data pierwszego pojawienia się Jezusa w świątyni w Jerozolimie i spotkania z Symeonem. W Polsce dane święto powszechnie nazywamy świętem Matki Boskiej Gromnicznej.
Już od V wieku dzień ten był obchodzony uroczyście w Jerozolimie. Najważniejsza była procesja ze świecami, upamiętniająca nazwanie Jezusa przydomkiem „światła na oświecenie pogan”. W Europie Ofiarowanie Pańskie rozpowszechniło się w VII wieku i również jego głównym protagonistą był Jezus Chrystus. Natomiast w Polsce, gdzie najwyższą cześć oddawało się Matce Boskiej, obchodzony jest owy dzień jako Matki Boskiej Gromnicznej, a wszystkie uroczystości związane z nim obchodzone są w charakterze maryjnym. W tym dniu, jak i w każde maryjne święto, zapalano świece przed obrazami Maryi.
Odnowiona liturgia mówi przede wszystkim o ofiarowaniu Dzieciątka Zbawiciela w jerozolimskiej świątyni, jednak w kalendarzu świąt polskich jest ono zaznaczone na cześć Matki Boskiej. Ze świętem Ofiarowania Pańskiego nieodłącznie wiąże się symbolika światła, stad też pochodzi łacińska nazwa festum candelaurum, czyli uroczystość świec. W tym dniu święci się grube woskowe świece, zwane „gromnicami” czyli mającymi chronić od gromów. Wierni przychodzą z nimi do kościoła, a ksiądz je święci i takie palą się podczas nabożeństwa. Po zakończeniu mszy zapaloną gromnicę niesie się do domu,
a „kto płomień zachowa, albo komu trzy krople wosku na rękę padną, ten szczęśliwą ma wróżbę”.
a „kto płomień zachowa, albo komu trzy krople wosku na rękę padną, ten szczęśliwą ma wróżbę”.
Symboliczne znaczenie gromnic, jak ogólnie światła w liturgii, wyłania się ze słów św. Jana: „Chrystus jest światłością prawdziwą, która oświeca wszelkiego człowieka, na ten świat przychodzącego”. Poświęcona gromnica jest symbolem wiary, nadziei oraz miłości. Wierzono, że taka świeca posiada magiczną moc przepędzania wszelkiego zła. Towarzyszyła umierającemu człowiekowi, rozpraszała ciemność, chroniła przed niepogodą, gradobiciem, powodzią czy też chorobą, a wg ludowych zwyczajów powierzano jej rozwiązywanie wielu trudnych spraw życia codziennego.